Policjanci szukali 12-latka, który spędził noc u kolegi - Wiadomości - Komenda Miejska Policji w Gdańsku

31 sierpnia gdańscy policjanci odebrali zgłoszenie o zaginięciu 12-latka. Chłopiec wyszedł rano z mieszkania i do wieczora nie wrócił. Nie skontaktował się tez z bliskimi. Od razu po zgłoszeniu rozpoczęto poszukiwania, a dla policjantów został ogłoszony alarm. Mundurowi oraz kryminalni sprawdzali wszystkie informacje, które mogły ich doprowadzić do zaginionego. Poszukiwania zostały zakończone następnego dnia, po tym, jak się okazało, że 12-latek postanowił spędzić noc u swojego kolegi.

"Ostatni raz widziana była... miała na sobie...” - takie opisy coraz częściej poruszają wiele osób, szczególnie jeśli dotyczą dzieci czy nastolatków. Informacje o zaginięciach są bardzo często publikowane przez policjantów i udostępniane przez dziennikarzy i użytkowników mediów społecznościowych. Policjanci prowadzą poszukiwania, w które angażuje się wiele osób.

Okres letni to czas szczególny, jeżeli chodzi o zaginięcia, ponieważ wskaźnik zaginięć wśród dzieci wzrasta-szczególnie wśród nastolatków. Z policyjnych statystyk wynika, że w 2021 r. na Pomorzu zanotowano 360 ucieczek nieletnich z domów rodzinnych i 469 przypadków samowolnego opuszczenia placówek opiekuńczo-wychowawczych. W ubiegłym, 2022 r. liczby te wzrosły. Z domów uciekło 433 dzieci, z placówek - 620. Natomiast od stycznia do maja 2023 roku w województwie pomorskim zanotowano 144 ucieczki z domów rodzinnych i 242 z placówek opiekuńczo-wychowawczych. Najczęściej opuszczają bez zapowiedzi domy młodzi ludzie w wieku 14-16 lat, choć też zdarzają się młodsi, np. 11-latkowie. Co robić, jak zapobiegać?

CO ZROBIĆ, GDY TWOJE DZIECKO UCIEKŁO Z DOMU?

Natychmiast zgłoś zaginięcie dziecka policjantom. Zabierz ze sobą fotografię zaginionego dziecka.

Postaraj się przypomnieć sobie, jak Twoje dziecko było ubrane w dniu zaginięcia, czy ma jakieś znaki szczególne, które je wyróżniają wśród innych.

Sprawdź, czy w pokoju Twojego dziecka jest coś, co mogłoby dać Ci informacje o motywach jego ucieczki lub ewentualnym jego miejscu pobytu. Wskazanym jest sprawdzenie poczty elektronicznej Twojego dziecka oraz przejrzenie ostatnio odwiedzanych przez nie stron internetowych.

Przygotuj listę kolegów i koleżanek swojego dziecka. Postaraj się ustalić ich adresy zamieszkania oraz numery telefonów.

Ustal, gdzie najczęściej Twoje dziecko spędza czas wolny.

W sprawie zaginionej osoby możesz zadzwonić do Fundacji Itaka – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych (tel. 116 000) lub wejść na stronę internetową www.itaka.org.pl

Jeśli Twoje dziecko wróci do domu, niezwłocznie poinformuj o tym najbliższą jednostkę Policji, celem odwołania jego poszukiwań.

Pamiętaj, że powrót Twojego dziecka to ważny moment. Między innymi od tego, w jaki sposób przyjmiesz uciekiniera, zależy czy nie będzie on chciał ponownie uciec z domu.

KIERUJĄC SIĘ DO NAJBLIŻSZEJ JEDNOSTKI POLICJI, W CELU ZGŁOSZENIA ZAGINIĘCIA OSOBY NALEŻY BYĆ PRZYGOTOWANYM NA TO, ŻE POLICJANT POPROSI O:

podanie pełnych danych personalnych osoby zaginionej,

aktualne zdjęcie osoby zaginionej,

podanie cech wyglądu zewnętrznego z uwzględnieniem posiadanych znaków szczególnych,

opisu ubioru w chwili zaginięcia z uwzględnieniem znaków firmowych,

oznaczenie grupy krwi,

opisanie przedmiotów posiadanych w chwili zaginięcia,

podanie miejsca i okoliczności zaginięcia,

rodzaju chorób, nałogów oraz charakter nawyków i skłonności, z uwzględnieniem prób samobójczych,

określenie prawdopodobnych przyczyn zaginięcia, w kontekście sytuacji rodzinnej, zawodowej, konfliktów,

podanie adresów osób i instytucji, do których mogła udać się osoba zaginiona.

CO NALEŻY DO OBOWIĄZKÓW POLICJANTA, KTÓRY OTRZYMAŁ INFORMACJĘ O ZAGINIĘCIU OSOBY?

niezwłocznie przyjąć zgłoszenie o zaginięciu osoby,

zarejestrować osobę zaginioną w policyjnym systemie,

utrzymywać stały kontakt z rodziną osoby zaginionej oraz udzielanie im informacji o stanie i przebiegu poszukiwań,

na żądanie osoby uprawnionej powinien wydać potwierdzenie przyjęcia zawiadomienia,

powinien poinformować osoby zawiadamiające o najbliższym punkcie lub siedzibie organizacji udzielającej pomocy prawnej, lub psychologicznej rodzinom osób zaginionych.

PAMIĘTAJ

Przekaż policji wszystkie informacje, nawet te, które mogą wydawać się mało istotne bądź wstydliwe, np. związane z trudną sytuacją w domu. Ma to duże znaczenie dla organizacji i skuteczności poszukiwań.

Pokaż wszystkim zaangażowanym w poszukiwania aktualne zdjęcie swojego dziecka. Może być nawet takie z telefonu komórkowego. Przypomnij sobie, w co dokładnie ubrane było Twoje dziecko lub sprawdź, czego brakuje w jego garderobie. Będą cię o to pytać policjanci.

Jeśli zaginięcie przedłuża się, warto zrobić plakat informujący o zaginięciu i zostawić go w okolicznych miejscach: sklepach, restauracjach, kawiarniach, rozwiesić na słupach. To może pomóc znaleźć ewentualnych świadków zdarzenia. Możesz też skontaktować się z transportem publicznym w Twoim regionie i poprosić o umieszczenie plakatów w autobusach, a także o przekazanie informacji o zaginięciu kierowcom i motorniczym.

Spróbuj zachować spokój-dzięki temu będziesz mógł aktywnie pomóc w poszukiwaniach, udzielając policjantom wszystkich istotnych informacji, które pomogą w odnalezieniu Twojego dziecka.

Często w takiej sytuacji rodzice wpadają w panikę, wybiegają z domu szukać dziecka, to zrozumiałe. Warto jednak jakoś zaplanować poszukiwania, może się bowiem zdarzyć, że kiedy nie będzie nas w domu, dziecko wróci i zastanie zamknięte drzwi

Korzystaj z mediów społecznościowych, im szybciej ewentualni świadkowie zobaczą ogłoszenia o zaginięciu, zdjęcie, rysopis, tym większa szansa, że zgłoszą się z informacją.

Powrót musi być początkiem zmian…

WARTO…

nauczyć dziecko mądrze korzystać z Internetu, wyjaśnić, jakim zagrożeniem jest podawanie swoich danych kontaktowych;

zorganizować dziecku bezpieczną drogę ze szkoły (pod opieką osoby dorosłej lub w gronie rówieśników);

znać przyjaciół i znajomych dziecka, interesować się jego sposobami spędzania czasu wolnego, nie oceniać jego znajomych, a ich zachowania;

nie bagatelizować problemów swojej pociechy, nawet jeśli z naszej perspektywy wydają się błahe;

nie zgadzać się, aby nastolatek podróżował autostopem.